Dagurinn í dag byrjadi ekki vel. Svaf yfir mig og thar sem ég var løngu búin ad missa af tíma ákvad ég ad sofa thangad til næsti tími byrjadi. Ég hins vegar mætti 1 mínútu of seint og kennarinn rak mig út. Thad eru komnar nýjar reglur og nú má enginn koma inn thegar tími er byrjadur. En, common, 1 helv....mínúta. Vodalega eru their eitthvad stífir. Mér sárnadi hins vegar svo mikid ad ég ætladi aldrei aftur ad fara í tíma til hins hrikalega Claudio. Var bara næstum thví farin ad gráta, sérstaklega thar sem thad er ekki gaman ad vera rekin út fyrir framan alla í bekknum.
Ég settist thess vegna bara vid tølvuna og reyndi ad sleikja sárin. Ég ætladi ad finna út hvernig ég gæti lært thetta allt saman sjálf. Thegar ég svo fór virkilega ad hugsa um thessa ákvørdun mína sá ég ad thetta var kannski ekki raunsætt og ekki sanngjarnt gagnvart hinum í hópnum mínum. Thannig ad ég drøsladi sjálfri mér inn thegar færi gafst, var hins vegar ennthá svoldid sár thannig ad ég thóttist ekki taka eftir neinu sem kennarinn var ad segja. Lét eins og ad allt sem kennarakúkurinn sagdi skipti engu máli. En svona okkar á milli thá var ég samt ad hlusta á laun og reyndi ad leggja á minnid thad sem hann sagdi svo ég gæti skrifad thad seinna nidur. Ég held samt ad hegdun mín hafi ekki skipt neinu máli thví hún hafdi svo sannarlega enginn áhrif á kennarann og af hverju ætti honum ekki ad vera sama um hvort ég sé í tíma eda ekki. Thetta er nú mín menntun ekki hans.
Svo kom loks ad matarhléi og í nesti hafdi ég fengid mér epli og múslíjógúrt. Eplid var ferskt og gott og thegar kom ad thví ad blanda múslíinu vid jógúrtina beygladist lokid med múslíinu thannig ad allt múslíid helltist á bordid í stadinn fyrir í jógúrtina. Týpiskt, sérstaklega thar sem thad eina sem mér finnst gott vid thessa jógúrt er múslíid af thví ad thad er svo mikid súkkuladi í thví. ARG!
Jæja, best ad fara í tíma svo ég verdi ekki aftur rekin......